“Niçin böylesin sen?”

“Çünkü insanım...”

“Bu direnci nereden alıyorsun?”

“İçimdeki saklı kitaptan ve ruhumun gezindiği yerlerden...”

Fişler, kayıtlar, tutulmuş notlar, yuvarlak içine alınmış “T” harfiyle damgalanmış, kabarık dosyalara istif edilmiş hayatlar...

Oysa hepsinin bir ismi vardı bugüne kadar. Hayır, bu odada hiçbirinin ismi yok; hepsi “T”den ibaret...

Sryy, Shrysf, Mhdvrn, Mcd, Glstn, Dry, Blks…

“Kesik Saçlı Kızlar Çetesi”…

Ashab-ı Kehf’i bugüne bağlayan bir ipti onların hikâyesi.

Bir de Kıtmir’leri vardı. Kıtmir nasıl sadıksa mağara arkadaşlarına o da öyle sadakatle sakladı hepsinin ismini. Çünkü hayatı sıcak bir mayıs öğleden sonrası okudukları Kehf Suresi’yle değişmişti. Kıtmir’di artık o. Onları bir daha hiç bırakamayacağını ta içinde hissetmişti.

Sibel Eraslan, 28 Şubat’la savrulan, yerinden koparılan, sürekli kendilerini izleyen bir gözle, “Tepegöz”le yaşatılan bir neslin romanını yazdı.

Onlar direnci, direnişi, masumiyeti, nezaketi, safiyeti taşıyan birer ırmaktı. Çünkü onlar içlerindeki “saklı kitabı” her şeye rağmen koruyanlardı…